Pierze

Młoda wrona siwa /Corvus corni/

Dodano: 2011.10.07 22:01

Wyświetleń: 1665

Wrona siwa /Corvus corni/
Ptak z rodziny krukowatych, wędrowny, populacja miejska osiadła. Występuje w północnej i wschodniej Europie od Półwyspu Apenińskiego. Wędrówki podejmują przeważnie młode ptaki ,choć tylko po Europie. W Polsce średnio liczny ptak lęgowy. Najliczniejsza w górach (dolatuje do 1300 m n.p.m.) i na pogórzu, w dolinach rzek i nad jeziorami. Od lat 30 ubiegłego wieku zaczęła gnieździć się w Warszawie, a później także w innych większych miastach (Poznań – od lat 50, Wrocław, Kraków, Gdańsk – od lat 70). Dawniej w pobliżu dużych miast zimowała także duża liczba ptaków ze wschodu Europy, obecnie przylatuje ich znacznie mniej, a na zimowych noclegowiskach dominują ptaki z populacji osiadłych. Obie płci ubarwione jednakowo. Mało płochliwa i bardzo szybko przystosowuje się do terenów zurbanizowanych i obecności człowieka. Jest towarzyska i w trakcie migracji lub po okresie lęgów przyłącza się do stad kawek i gawronów. Wydaje ochrypłe, głośne, szorstkie krakanie \"kree kree\". Charakterystyczne krakanie słychać zwłaszcza w locie. Zamieszkuje obrzeża wszelkich lasów i zadrzewień śródpolnych, otwarte tereny typu parkowego z mozaiką śródpolnych lasów z pastwiskami, polami, ogrodami i łąkami oraz parki miejskie. Preferuje lokowanie terenów lęgowych w pobliżu zbiorników wodnych, gdzie na ich brzegach często poszukuje pokarmu. Jest ptakiem wszędobylskim, toteż przystosował się do życia w miastach, gdzie spotyka się często go na wysypiskach śmieci. Na ludzkich osiedlach przebywa cały dzień w swoim rewirze, który lustruje z kominów i anten, co łatwo zaobserwować. Latem częściej przebywa w okolicach lasów, a zimą w towarzystwie gawronów zalatuje na pola i w pobliże osiedli ludzkich, gdzie znajduje się więcej łatwiejszego do zdobyciu pokarmu. Wszystkożerna, jednak głównie pokarm zwierzęcy – drobne ssaki, ptaki, owady, dżdżownice, ślimaki i inne bezkręgowce, również padlina, nasiona, owoce i odpadki ze śmietników. Czasem zdarza się, że zjadają lęgi innych wron gniazdujących w pobliżu. Dieta uzależniona jest od pory roku i lokalnych zasobów środowiska w którym przebywa. Preferuje gryzonie – norniki, myszy, młode zające, jaszczurki, żaby, pisklęta i jaja ptaków, gąsienice i chrząszcze. Sięga też po martwe zwierzęta. Wśród roślinnego pokarmu dominują trawy, zboża, ziemniaki, różne jagody. Miejsca w których żeruje i sposoby w jaki to robi są bardzo różnorodne. Najczęściej szuka pokarmu na ziemi, chodzi spokojnie po niej lub skacze. W parach lub grupach może urządzać polowania na małe kręgowce, takie jak małe ptaki, lub rabunki ptasich gniazd. Zdarza się, że odbiera zdobyte ofiary ptakom, również szponiastym.
Buduje gniazdo na obrzeżach lasów zwykle w wierzchołku wysokiego drzewa, w rozwidleniu grubych gałęzi w koronach drzew. Płaska platforma tworząca koszyk zbudowana jest z patyków, gałązek, wylepione gliną lub błotem, a wymoszczone często materiałem w kolorze rudym – łykiem drzew, często topól, trawami, włosiem, mchem, korzonkami lub piórami kur domowych. W miastach ich gniazda znajdują się głównie w parkach, zdarzają się gniazda na budynkach. Preferuje bowiem przestrzenie otwarte i gnieździ się zawsze pojedynczo na drzewach. Partnerzy pozostają sobie wierni do końca życia jednego z nich . W połowie kwietnia składa 4–6 jaj o tle zielonkawym z brunatnym plamkowaniem. Samica siedzi na jajach ok. 18–21 dni. Rodzice otaczają potomstwo troskliwą opieką. Gdy partnerka siedzi na jajach lub opiekuje się młodymi samiec niestrudzenie dostarcza pokarm. Po pewnym czasie gdy te podrosną matka również zaczyna przynosić im pożywienie. Początkowo dostają owady i ich larwy, a później myszy, pisklęta innych ptaków i młode małe ssaki. Pisklęta, gniazdowniki, opuszczają gniazdo po ok. 5 tygodniach (28–35 dniach). Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ochroną gatunkową częściową ze względu na pospolitość występowania.